सुधाकाकांचे फकीर पण

फकीर जन्म


शिस्त शिस्त म्हणती सारे
शिस्तीत बेशिस्त जगलो रे
का ,कुठे, कशाशी ? ए शिस्त..
बिनधास्त जिंदगी जगलो रे

कुणी कुणाशी लढती का ते ?
स्वतः शीच लढलो रे
दैन्य दुःख  बालपणीचे ,
ओझ्यात जिंदगी गुंतली रे !


घाव करता कुणी  ते का?
याद का करावे
नियती रुद्ध असतांना ती
मी तरी का डरावे ?

भोळ बाबडा जीव हा तो
संकोचून जगला रे
माय बाप उणे असता
हक्क कुठे शोधु रे !

भीडस्त होत जगणे ते का ,
जिंदादिल व्हावे?
नेमस्त ते बिनधास्त केले ,
जिंदगीचे गाणे !

उष्ट्याचेच भय ना कधीही
ताटात सोडताना
बाद होत गेले सगळे
मीच बाद नाही ...

जे नको ते विसरतो मी,
आनंद वाटतो मी
येत घुस्सा , राग राग तो
आलाप विलाप बदलतो मी ।

खडबडीत या देहाला
"माणूस' म्हणती सारे
वृद्ध ,बाल मैत्र जपतो
मी आनंदी पक्षी रे ...