आई

 रांधा वाढा अन् 

उष्टे काढा....

ते ही आनंदाने !

हो,

*आई* आठवायचा प्रयत्न केला तर आठवते ती स्वयंपाक  घरातलीच !

कधी चकल्या तळताना 

तर कधी धपाटे परतताना ! 

ती चकलीची चव आणि ते काकडी , मुळ्याचे  धपाटे

ती पुरणपोळी ...

जिभेवर  चव आजही आठवते

ती तुझ्या हाताचीच ! 

जन्माला आलीस ती सोबत नशीब घेऊन

माहेरी सुबत्ता आणलीस 

लग्न होऊन सासरी गेली

तिथेही सुबत्ता आणली...!

मात्र सासरी " रांधा वाढा ' त सहज रमली ! 

माहेरची लाडाची  ताई इकडे लाडाची सूनबाई सुध्दा झालीस ! अन् चौघांच्या आईच्या भूमिकेत स्वतःला विसरलीस !

 ...रांधा वाढा अन् तेही आनंदाने ! 

नवऱ्याचा अन् मुलांचा मोठा मित्रपरिवार सगळ्यांचे हक्क "वहिनी तुमच्या हाताची पुरण पोळी ...'

"काकू तुमच्या हातचे धपाटे खायला आणलय सर्वांना ' 

....म्हणत मित्र राजू गुर्जर असेल , मिलिंद खेर  असेल  माझ्या अनुपस्थितीत , दहा बारा दोस्तांना घेऊन यायचे  मात्र तू न कंटाळता पोटच्या लेकरासारखी माया लावयचीस  त्यांना सुध्दा ...! 

त्यांना तसे अधिकार तू दिलेले प्रेमाने ...

राजू तर तुला आईच म्हणायचा ! बाकी मित्र काकू ...

त्यासाठीच पुन्हा तुझ्या लेखी... रांधा वाढाच!

हो आई तू एका सुखवस्तू घरात जन्माला आली , 

अधिकाऱ्याची पत्नीही झाली मात्र सुख तुला मानावे लागले ..  रांधण्यात अन् वाढण्यातच ! 

*माय* , तुला स्मृती दिनी आठवण्याचा प्रयत्न करतो.. खाऊ घालण्यातच आनंद मानणारी *तू* 

दिसतेस !

... भौतिक सुखाचे दिवस आमच्या साठी सोडून किती लवकर गेली सुध्दा ! 

7 ऑक्ट 44 ते 1मे 98 ! 54 वर्ष अवघे ! आज सारे सुखं आहेत हो पण पहिली माया हरवलीय!

 25 वर्षा नंतरही व्याकूळ आहेत चौघे !

शेवटी माय ती माय लेकरांसाठी ! 

आई तुझ्याच छत्र छायेत आज सुध्दा ! 

- बाबी अगस्ती देवेंद्र अन्  हेरंब !