ऑगस्टच्या शेवटच्या आठवड्यात दिनेशला एन पी टी ई एल परीक्षेत देशात पहिला आल्याबद्दल फेसबुक वर जुनी पोस्ट पाहण्यात आली... आणि त्याला बधाई हेतू फोनवर बोलणे झाले... साल्या सुल्या हरामखोर वगैरे झाले... साला हरामी तर तोच जळगाव हुन नगरला दर आठवड्याला जातो आन एकदाही आठवण काढत नाही... आन वरतून शिव्या पण देते लेकाचा !!! चलो त्याच्या शिव्या सुद्धा हव्या हव्याश्या साऱ्याईले... लई बिगडेल काट्ट!
लावलंन बे त्यानं कामाला. निल्याशी आधीच काय ते बोलणं झालेलं. म्हणला venue कुठं ठेवावं. दर्यापूर सगळ्यांच्या आवडीच पण कन्विनियंट नव्हतं. संभाजीनगर पक्क कर म्हटलं तर निल्या दिन्या ओके झाले...
निल्या तर आधीच तयारीत होता. मग हॉटेल रिसॉर्ट यांचा सर्च सुरू झाला. वेगवेगळे ऑप्शन्स दाखवले. आणि सांगोले काकाच्या मार्गदर्शनात हिरण्यवर शिक्का मोर्तब झाले... पहिले 20 ची संख्या सांगून त्याच्याशी बार्गेनिंग झाले.. आणि मग मोस्ट अवेटेड ग्रुप वर चर्चा! कुणीही सुटू नये यासाठी प्रयत्न या कामी दुसरा दिनेश कार्यरत झाला.
निलेश साऱ्याईचे फटू मांगत व्हता कायसाठी थे नंतर कयले... लई झटला.
सायचं कशात मन लागत नव्हतं. बस गेट टुगेदर.. 21, 22 सप्टेंबर!! अन एकमेकांना आग्रह धरत तब्बल 30 वर संख्या पोहोचली. दिनेश मोहतानी साऱ्याईले मोहात टाकलं. कुणी पैसा अडक्यानं मांग राहू नै म्हणून साऱ्याईची काळजी घेतली... रोज एक एक जोडत गेला. अन 11( अ ) 1981बॅचची 21 सप्टेंबर ची हाजरी 29 भरली yes sir करायले . गज्यानं दांडी मारलीच लेकान्. पण पण अर्धेधिक पोट्टे त्याले घरी बसू देते थ खरं... चुळचुळ मुंगी त्याले बी घरी बसू देते का बा... आला नं दुसऱ्या दिशी!
निल्या हर्षा रमेश सकाळी चार वाजता पोहोचले. घरच्या सारखे राहिले अत्यानंद झाला. दोस्त मित्रांत कुठला संकोच!
"ढोल' दार स्वागत, निल्याची आयडिया, हार घालून मित्रांचे स्वागत झाले. रोहीत इव्हेंट वाला त्यानं ऑनलाईन शोधला, त्याला मी मग संपर्कात ठेवत रिसॉर्ट वर आणला.
पंजाबी ढोल नी आलेला प्रत्येकाला स्वतः ची पॉझिशन्स /पदं विसरून नाचते केले... त्यांनी वयात चाळीस वर्षाची घट केली सगळे त्याच सतरा अठराच्या वयात कधी पोहोचले कळले सुद्धा नाही! अस्सल ठेवणीतल्या शिव्या, लई दिवसापासून राखून ठेवलेल्या बाहेर पडल्या.... दोस्ताले लागते काय बे सायचा मायचा अन ××ड्या, भो ××च्या!! भल्ले खुश झालते राजे हो!!!!
क्रित्येकांना ओळखणे सुद्धा कठीण! दिन्या टिंन्या, बाल्या, काका, भास्कर बास एकमेकांना मिठ्या मारत कवेत घेत होते. चाळीस वर्षांपूर्वीची अनुभूती घेत होते....
टेन्ट मध्ये आल्याबरोबर हेल्थ कॉन्शियस दिनेश सगळ्यांचे वजन घेत होता... Under weight आणि over weight दोघांना त्यानी बक्षीस दिली. खरं तर BMS इंडेक्स वर त्यानी द्यायला हवे होते असं अस्मादिकांचं म्हणणं त्यानं ग्राह्य धरले नाही.. प्रवीण मोहोरील मानाचा गणपती ठरला! बाल्या बारीक !!!(उंदीरच लिहिणार होतो😜 मायला मारच खाल्ला असता, बरं झालं कीं बारीक शब्द आठवला ) .... आमचं प्राईज गेले!!!
चहा समोसे झाल्यावर सर्वांनी शाळेचा ड्रेस खाकी चड्डी पांढरा शर्ट परिधान करत प्रार्थना म्हटली सगळ्यांना एका रांगेत उभे केले गेले शाळेची प्रार्थना ते राष्ट्रगीत संपन्न झाले! रामेकरच्या मार्ग दर्शनात .
देश हमे देता हैं सबकुछ हम भी तो कुछ देना सिखे.... चा संकल्प सोडण्यात आला.
रिसॉर्ट वर सगळ्यात चांगली जागा.. छान छोट्या धब धब्या जवळ लागलेल्या टेबलं अन खुर्च्या. खानपान सेवा. निलेश नी सगळी व्यंजनं निवडलेली!! मी हरभरा येथेच्छ हाणला. तसपणं कुणाचं खाण्यात लक्ष होतं कुठं. चाळीस वर्षानंतर किती गप्पा मारू किती नाही या स्थितीत सगळे होते... जेवण कसं का असे ना कुणी कंप्लेंट केली नाही....
आणि मग एका मोठ्या टेन्ट मध्ये पुन्हा एकत्रीकरण. सर्वांनी गेल्या चाळीस वर्षात प्रबोधन सोडल्यावर काय काय केले ते सांगितलं. इन्स्पेक्टर धनंजय पवार यांच्या अंगावर शहारे आणणाऱ्या अनुभवानी आम्ही त्याच्यावर गर्व केला. सार्थ अभिमान वाटला. शिवसैनिक प्रांजळे का प्रोफेसर महेंद्र, प्राचार्य अशोक का गावाची सेवा करणारा सरपंच विजय रेखे , रामेश्वर ढोके नी गणिताचे भाषेत freind एक्सप्लेन केला.संजय लुलूचे अनुभव, अंत्या स्वभावानुसार अध्यात्मिक, धार्मिकतेला जवळ करणारा सगळ्यांचं कथाकथन झाले....
मध्येच हाय टी च्या नावाखाली कांदभजी अन चहा.. नको नको म्हणता म्हणता जिभेनं सांगितले का बेटा घे हाणून... भजी हाणूनच घेतली आज पथ्यपाणी फाट्यावर!!!
सर्वांनी अर्ध्या तासाची डीप नीप घेऊन पुन्हा निलेशच्या संकल्पनेतल्या टी शर्ट अन जीन्स घालून सगळे लॉन वर आले... फोटोशेशन उभे आडवे पाठमोरे अन झुक झुक गाडी करवत निलेश नी मजा आणली!रिसॉर्ट-वर्गाचा मॉनिटरच होता तो!
त्यानंतर *प्रा विजय पोहनेरकर सरांचा "सुदाम्याचे पोहे '* कविताचा कार्यक्रम. दिनेश अडोकार आधीच केकटलेला "काय पण ते कविता फविता कुणी ऐकते का बे ?' अन ते खरंच होतं. काही लोकं वैतागलेही असणार कदाचित. पण पोहनेरकर सरांनी सव्वा तास कसा लहानपणात गावाकडे पोहोचवला कळले नाही. त्यांची शीळ कविता सगळ्यांना शाळेत घेऊन गेली मी पण माईक भेटला तर चान्स मारून घेतला कारण...... *पितांना मी कधी रिस्क घेत नाही!!* पिण्या आधी चान्स घेऊन टाका...
निलेश नी पीपीटी प्रोजेक्टर वर प्रेसेंट केला. सोबत आठवणी साठी *"आम्ही प्रबोधनी सार्थ अभिमानी '* मोमेन्टो एकमेकांना दिला. संजूभाऊ प्रांजळे त्याला कॉलेज कडून मिळालेलं गौरव पत्र वाचता झाला तर मोहता नी शाळेच्या सरांच्या, *स्व अण्णाजी वैद्य, ग रं जोशी* सरांच्या आठवणी सांगून गहिवरून आणले. अन मग अनेकांच्या आठवणीना उजाळा मिळाला.
रात्रीचे डिनर उरकून काही मंडळी आपापल्या टेन्ट मध्ये गप्पामध्ये रंगली तर तिकडे दिन्या निल्या कराओके वर झिंगाट 'डान्स'ली ... ईज्या होता का व्यवस्था पायला... मोट्टा सायेब हाय नं तो दिल्लीहून आल्ता ! म्या ब्लु टूथशी खूप झटापट केली मात्र ते कनेक्ट झाले नाही... तिकडं सगळे प्रोफेशनल होते. त्यात मी अनपढ काय रड पाडणार व्हतो...
टेन्ट मध्ये मला दिनेश मोहता, मिलिंद शहा यांच्याशी गप्पा मारता मारता झोप लागली. सकाळी पुन्हा चार वाजता जाग आली तो गप्पा सुरु. काही मंडळी रात्री बारा एक ला झोपलेली सकाळी चार वाजता पुन्हा फ्रेश गप्पष्टाकांमध्ये मशगुल झालेली!!
सकाळी संज्या प्रांजळे स्विमिंग मध्ये तर काही ट्रेकिंग ला गेली तलावकडे. काही मंडळी सुनील झोम्बाडे, साबळे, अमोल बोरकर घृषनेश्वर दर्शनाला गेली.
ब्रेकफास्ट तब्येतीनं झोडून लांबची मंडळी निघाली प्रवासाला.. अन गजाननराव भारसाखळे यांचे पदार्पण झाले. गज्या भाऊ नुकताच पर्यावरण गोरक्षण कार्यासाठी गौरवीला गेलेला. त्याचा सत्कार अपेक्षित होता मात्र त्याला वेळ नव्हता. सामाजिक क्षेत्रात कार्यरत गज्यापासून गजाननराव पर्यंतचा त्याचा प्रवास उल्लेखनीय आहे. स्वछता अभियान, वृक्षारोपण गोरक्षण क्षेत्रात त्यानं खूप मोठं काम केलेले! कुडोज टू गज्याभाऊ.
दरवर्षी एक दिवस 11(अ) चा वर्ग नियमित झाडून येणारा गज्याभाऊ भावला. ज्या शाळेत शिकला त्याच शाळेनं त्याला प्रमुख अतिथी चा सन्मान दिला.
एचएम भास्कर जावरकर, चंदू करने , छोट्या ( सगळे याला छोटू पाटील म्हणत.. लई फ़ुगे मी मात्र छोट्याच म्हणायचो ! मी अंत्या छोट्या असं त्रिकुट होतं आमचं... तर मनोज वानखडे का बर शांत शांत होता? ) अरुण टोळे यांनी रंगत आणली गेट टुगेदर मध्ये.
गाठी भेटी, ऊर भेटी संपत नव्हत्या. प्रत्येकाच्या मनात एकच मनीषा होती...
*मला पुन्हा एकदा शाळेत जायचंय*
*दोघांच्या बाकावर तिघांनी बसायचंय!!!*
*दिन्याला शैल्याच्या हळूच खोड्या काढायच्याय*
*टिन्या दिन्याची भांडाभांडी पाहायला...*
*मला पुन्हा एकदा शाळेला जायचंय!!!*
सगळ्यांना दीर्घ निरामय आरोग्याच्या शुभेच्छांसह..
आपला
मंगलमूर्ती प्रभाकरराव शास्त्री
ता. क :
डी जी सरांच्या कृपेनें सर्वाना पूर्ण नावं पाठ होते... हे आश्चर्यच!
